Η ποίηση απόψε σωπαίνει.
Οι στίχοι αρνούνται να περιπλανηθούν
σε ακίνητες σελίδες.
Πώς να πλέξεις στεφάνια αγάπης
από άνυδρες ευαισθησίες ;
Δεν ζωντανεύουν οι μνήμες-
Σαν τις μοναχικές γριές
κρατούν παρέα στα πεθαμένα σπουργίτια του Χειμώνα.
Πώς να αγναντέψεις το δειλινό
με άχρωμα βλέμματα;
Και εκείνο το δάκρυ-κουρασμένος πρόσφυγας-
κυλάει στο πρόσωπο της μοναξιάς.
Σαν την νυχτερινή βροχή που πληγώνει κάθε φλογισμένη σκέψη
και σαν την Φρίκη που απογοητεύτηκε από την μορφή της..
Έτσι απλά...
Ορίστε αυτή η ποίηση που απόψε σωπαίνει.
Λυδία Λάβδα
Απο την συλλογή "ΣΧΗΜΑΤΑ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ"-ΑΘΗΝΑ 1997
